ابزار وبلاگ

حضرت نوح - علیه السلام - با بیانى روشن و روان و گفتارى منطقى و دلنشین، و سخنانى مهرانگیز و شیوا، قوم خود را به

سوى خداى یکتا دعوت مى‏کرد و به دریافت پاداش الهى فرا مى‏خواند و از عذاب الهى برحذر مى‏داشت. ولى آنها از روى نادانى

و تکبر و غرور، هرگز حاضر نبودند تا سخن نوح - علیه السلام - را بشنوند و از بت پرستى دست بردارند.

حضرت نوح - علیه السلام - با تحمل و استقامت پى‏گیر، شب و روز با آنها صحبت کرد و با رفتارها و گفتارهاى گوناگون آنان را به

سوى خداوند بى‏همتا دعوت نمود، و همه اصول و شیوه‏هاى صحیح را در دعوت آنها به کار برد و همچون طبیبى دلسوز به بالین

آنها رفت، و پستى و آثار زشت بت پرستى را براى آنها شرح داد و خطر سخت این بیمارى را به آنها گوشزد کرد، ولى گفتار

منطقى و سخنان دلپذیر حضرت نوح - علیه السلام - هیچ گونه در آنها اثر نمى‏گذاشت.[9]

نوح - علیه السلام - در هدایت و تبلیغ قوم خود، بسیار ایثارگرى مى‏کرد و به آنها چون فرزند دلبند خود مى‏نگریست. همواره در

اندیشه نجات آنها بود و از آلودگى آنها غصه مى‏خورد (همانند پدرى که در مورد فرزند رنج مى‏برد). از این رو شب و روز آنها را

دعوت مى‏کرد، تا شاید آنها را نجات دهد.

نوح - علیه السلام - براى این که دعوتش در آن سنگدلان نفوذ کند، سه برنامه مختلف را دنبال کرد. گاه آنها را به طور مخفیانه و

محرمانه دعوت مى‏کرد، و گاه دعوت علنى و آشکار داشت، و مواقعى نیز از روش آمیختن دعوت آشکار و نهان استفاده مى‏کرد،

ولى قوم سنگدل آن حضرت، همه روشهاى مهرانگیز و منطقى نوح - علیه السلام - را نادیده گرفتند.[10] حتى یکبار آن قوم

بى‏رحم براى جلوگیرى از دعوت نوح - علیه السلام -، به او حمله کردند و او را آن چنان زدند که بیهوش شد، ولى وقتى که آن

پیامبر دلسوز و مهربان به هوش آمد، گفت:

«اَللّهُمَّ اغْفِر لِى وَ لِقَوْمِى فَاِنَّهُمْ لا یعْلَمُونَ؛ خدایا! مرا و قوم مرا بیامرز، چرا که آنها ناآگاه هستند».[11]

------------------------------

[9] نوح، 5.

[10] اقتباس از آیات 8 و 9 و 22 و 23 سوره نوح.

[11] کامل ابن اثیر، ج 1، ص 68.

نام حضرت نوح - علیه السلام - 43 بار در قرآن آمده و یک سوره به نام او

 اختصاص داده شده است. او نخستین پیامبر اولوالعزم است که داراى

شریعت و کتاب مستقل بود و سلسله نسب او با هشت یا ده واسطه به

 حضرت آدم - علیه السلام - مى‏رسد.

حضرت نوح 1642 سال بعد از هبوط آدم - علیه السلام - از بهشت به

 زمین، چشم به جهان گشود. 950 سال پیامبرى کرد[1] و مرکز بعثت و دعوت او در شامات و فلسطین و عراق بوده است.

نام اصلى او عبدالجبّار، عبدالاعلى و... بود، و بر اثر گریه و نوحه فراوان از خوف خدا، «نوح» خوانده شد.

از امام صادق - علیه السلام - نقل شده که فرمودند: «نوح - علیه السلام - 2500 سال عمر کرد که 850 سال آن قبل از پیامبرى

و 950 سال بعد از رسالت بود که به دعوت مردم اشتغال داشت، و 200 سال به دور از مردم به کار کشتى سازى پرداخت و پس

از ماجراى طوفان 500 سال زندگى کرد.»[2]

با این توضیح، نظر شما را به پاره‏اى از فراز و نشیبهاى زندگى حضرت نوح - علیه السلام - جلب مى‏کنیم:

لجاجت و گستاخى قوم نوح - علیه السلام -

نوح - علیه السلام - زمانى به پیامبرى مبعوث شد که مردم عصرش غرق در بت پرستى، خرافات، فساد و بیهوده‏گرایى بودند.

آنها در حفظ عادات و رسوم باطل خود، بسیار لجاجت و پافشارى مى‏کردند. و به قدرى در عقیده آلوده خود ایستادگى داشتند که

حاضر بودند بمیرند ولى از عقیده سخیف خود دست برندارند.

آنها لجاجت را به جایى رساندند که دست فرزندان خود را گرفته و نزد نوح - علیه السلام - مى‏آوردند و به آنها سفارش مى‏کردند

که: «مبادا سخنان این پیرمرد را گوش کنید و این پیر شما را فریب دهد». نه تنها یک گروه این کار را مى‏کردند، بلکه این کار همه
آنها بود[3] و آن را به عنوان دفاع از حریم بت پرستى و تقرب به پیشگاه بت‏ها و تحصیل پاداش از درگاه آنها انجام مى‏دادند.

بعضى نیز دست پسر خود را گرفته و کنار نوح - علیه السلام - مى‏آوردند و خطاب به فرزند خود مى‏گفتند: «پسرم! اگر بعد از من

باقى ماندى، هرگز از این دیوانه پیروى نکن».[4]

و بعضى دیگر از آن قوم نادان و لجوج، دست فرزند خود را گرفته و نزد نوح - علیه السلام - مى‏آوردند و چهره نوح - علیه السلام -

را به او نشان مى‏دادند و به او چنین مى‏گفتند:

«از این مرد بترس، مبادا تو را گمراه کند. این وصیتى است که پدرم به من کرده و من اکنون همان سفارش پدرم را به تو توصیه

مى‏کنم» (تا حق وصیت و خیرخواهى را ادا کرده باشم)[5]

آنها گستاخى و غرور را به جایى رساندند که قرآن مى‏فرماید:

«جَعَلُوا اَصابِعَهُمْ فِى آذانِهِمْ وَ اسْتَغْشَوْا ثِیابَهُمْ وَ اَصَرُّوا وَ اسْتَکْبَرُوا اسْتِکْباراً؛ آنها در برابر دعوت نوح - علیه السلام - (به چهار

طریق مقابله مى‏کردند:) 1. انگشتان خود را در گوشهایشان قرار دادند 2. لباسهایشان را بر خود پیچیدند و بر سر خود افکندند (تا

امواج صداى نوح - علیه السلام - به گوش آنها نرسد) 3. در کفر خود، اصرار و لجاجت نمودند 4. شدیداً غرور و خودخواهى

ورزیدند.»[6]

اشراف کافر قوم نوح - علیه السلام - نزد آن حضرت آمده و در پاسخ دعوت او مى‏گفتند: «ما تو را جز بشرى همچون خودمان

نمى‏بینیم، و کسانى را که از تو پیروى کرده‏اند جز گروهى اراذل ساده لوح نمى‏نگریم، و تو نسبت به ما هیچ گونه برترى ندارى،

بلکه تو را دروغگو مى‏دانیم».

نوح - علیه السلام - در پاسخ آنها مى‏گفت: «اگر من دلیل روشنى از پروردگارم داشته باشم، و از نزد خودش رحمتى به من

داده باشد - و بر شما مخفى مانده - آیا باز هم رسالت مرا انکار مى‏کنید؟ اى قوم من! من به خاطر این دعوت، اجر و پاداشى از

شما نمى‏خواهم، اجر من تنها بر خدا است، و من آن افراد اندک را که به من ایمان آورده‏اند به خاطر شما ترک نمى‏کنم، چرا که

اگر آنها را از خود برانم، در روز قیامت در پیشگاه خدا از من شکایت خواهند کرد، ولى شما (اشراف) را قومى نادان مى‏نگرم».

[7]

گاه مى‏شد که حضرت نوح - علیه السلام - را آنقدر مى‏زدند که به حالت مرگ بر زمین مى‏افتاد، ولى وقتى که به هوش مى‏آمد

و نیروى خود را باز مى‏یافت، با غسل کردن، بدن خود را شستشو مى‏داد و سپس نزد قوم مى‏آمد و دعوت خود را آغاز مى‏کرد.

به این ترتیب، آن حضرت با مقاومت خستگى ناپذیر به مبارزه بى‏امان خود ادامه مى‏داد.[8]
____________________________
[1] به مدت نبوت او که 950 سال بوده، در آیه 14 سوره عنکبوت تصریح شده است.

[2] بحار، ج 11، ص 285؛ امالى صدوق، ص 306.

[3] تاریخ انبیاء (عماد زاده)، ص 201.

[4] بحار، ج 11، ص 287.

[5] مجمع البیان، ج 10، ص 361.

[6] نوح، 8.

[7] مضمون آیات 25 تا 29 سوره هود.

[8] کامل ابن اثیر، ج 1، ص 69.