شق القمر (شکافته شدن ماه)، یکى از معجزه هایى مسلّم و قطعى پیامبراکرم(ص)است و مطابق روایات مشهور، مشرکان نزد پیامبر خدا آمدند و گفتند: «اگر راست مى گویى و تو پیامبر هستى، ماه را براى ما دو پاره کن.» حضرت فرمود: «اگر این کار را بکنم، ایمان مى آورید؟ گفتند: آرى. آن شب چهاردهم ماه بود. پیامبر از خداوند تقاضا کرد که آن چه را خواسته بودند به او بدهد. ناگهان ماه دو نیم شد و پیامبر(ص)آنها را یک یک صدا مى زد و مى فرمود: ببینید، و چیزى نگذشت که دو قطعه ماه به فرمان خدا به هم پیوست و دوباره به صورت اوّل برگشت.»
قرآن کریم هم به این معجزه اشاره کرده، مى فرماید: «قیامت نزدیک شد [چون بعد از پیامبر اسلام، تا قیامت پیامبرى نخواهد آمد] و ماه از هم شکافت * و هرگاه نشانه و معجزه اى را ببینند اعراض کرده، مى گویند: این سحرى مستمر است!* آنها آیات خدا را تکذیب و از هواى نفسشان پیروى کردند ... .»[19]
علامه طباطبائى(ره)در تفسیر المیزان، مى گوید: این آیه (اقتَرَبتِ السّاعة و انشقّ القمر) به معجزه «شق القمر» پیامبر(ص)اشاره دارد که بنا به درخواست مشرکان در مکه و قبل از هجرت واقع شد.[20]
---------------
[19] قمر، آیه 1 ـ 3.
[20] ر.ک: ناصر مکارم شیرازى، پیام قرآن، ج 8، ص 317 ـ 327; المیزان و تفسیر نمونه، ذیل آیات 1 ـ 3 سوره قمر.
بعثت و برانگیخته شدن پیامبر گرامى اسلام(ص)به نبوت در 27 رجب سال چهلم عام الفیل بوده است. این واقعه در چهل سالگى پیامبر(ص)و در غار حرا که در نزدیکى مکه قرار دارد، رخ داده است.
خدا در قرآن مى فرماید: خداوند بر مؤمنان منّت نهاد [= نعمت بزرگى بخشید] هنگامى که در میان آنها، پیامبرى از خودشان برانگیخت که آیات او را بر آنها بخواند و آنها را پاک کند و کتاب و حکمت بیاموزد; هر چند پیش از آن در گمراهى آشکارى بودند.[7]
حضرت على(ع)فرمود: خداوند، محمد(ص)را به حق برانگیخت، تا به کتاب متقن و محکمش بندگان را از پرستش بت ها به پرستش او درآورد و از طاعت شیطان نجات داده مطیع خویش سازد که از این رهگذر، مردم که خداى خود را نمى شناختند، بشناسند و پس از انکار، به وجودش اعتراف نمایند و ... .[8]
---------------
[7] آل عمران، آیه 164.
[8] ر.ک: بحارالانوار، ج 18، ص 221; سید مصطفى حسینى دشتى، معارف و معاریف، مدخل بعثت پیغمبر اسلام; حیوة القلوب، ج 2 و براى آگاهى بیشتر از چگونگى و فلسفه بعثت ر.ک: پیام قرآن، ج 7، ص 18ـ53.
درباره حضرت محمد آیات قرآن فراوان است و به بیش از 500 آیه مى رسد. با توجه به رعایت اختصار، ما فقط به بخشى از آیات اشاره مى کنیم و نشانى دیگر آیات را ذکر مى کنیم.
(انّا أرسلنـک بالحقّ بشیراً و نذیراً و لاتُسئَلُ عن أصحـب الجحیم);[1]
اى پیامبر، تو را به حق فرستادیم که مردم را به نعمت بهشت جاوید مژده دهى و از عذاب جهنم بترسانى و تو مسئول کافران که به راه جهنم رفتند، نیستى ... .
(ما أصابک من حسنة فمن اللّه و ما أصابک من سیّئة فمن نفسک و أرسلنـک للنّاس رسولاً و کفى باللّه شهیداً);[2]
هرچه از انواع نیکویى به تو رسد از جانب خداست و هر چه بدى رسد از پیش تو است و [اى پیامبر] ما تو را به رسالت براى مردم فرستادیم و براى رسالت تو تنها گواهى خدا کافى است.
(کذلک أرسلنـک فى أمّة قد خلت من قبلها أمم لتتلوا علیهم الذى أوحینا إلیک ...);[3]
و [اى محمد(ص) ]ما تو را میان خلقى به رسالت فرستادیم که پیش از این هم پیغمبران و امت هاى دیگر به جایشان بود و[ درگذشتند] تا بر امت آن چه از ما به وحى بر تو رسد تلاوت کنى و ... .
(یـأیّها النبىّ إنّا أرسلنـک شـهداً و مبشراً و نذیراً);[4]
اى رسول [گرامى] ما تو را به رسالت فرستادیم، تا بر نیک و بد خلق گواه باشى و خوبان را به رحمت الهى مژده دهى و بدان را از عذاب خدا بترسانى.
(اِنّا اَرسَلنـکَ بِالحَقِّ بَشیرًا ونَذیرًا واِن مِن اُمَّة اِلاّ خَلا فیها نَذیر );[5]
ما تو را به حق و راستى به سوى خلق فرستادیم، تا بشارت دهى و بترسانى و هیچ امتى نبود، جز آن که در میانشان ترسانیده اى بوده است.[6]
---------------
[1] بقره، آیه 119.
[2] نساء، آیه 79.
[3] رعد، آیه 30.
[4] احزاب، آیه 45.
[5] فاطر، آیه 24.
[6] هم چنین ر.ک: (نساء، آیه 80)، (اسراء، آیه 54، 105)، (انبیا، آیه 107)، (فرقان، آیه 56)، (سبأ، آیه 28)، (شورى، آیه 48)، (بقره، آیه 147)، (انعام، آیه 37)، (توبه، آیه 33، 128، 129)، (صف، آیه 6)، (حجر، آیه 89، 90، 91)، (نحل، آیه 44، 89، 123); جهت اطلاع بیشتر ر.ک: خلیل الله صبرى، طبقات آیات، ص 51 ـ 125.