ابزار وبلاگ

حدود 700 سال قبل از میلادِ حضرت مسیح - علیه السلام - در سرزمین احقاف (بین یمن و عمّان، در جنوب عربستان) قومى زندگى مى‏کردند که به آنها قوم عاد مى‏گفتند. زیرا جدّشان شخصى به نام «عاد بن عوص» بود و حضرت هود - علیه السلام - نیز از همین قوم بود و عاد بن عوص، جدّ سوم او به شمار مى‏آمد.[4]
قوم عاد افرادى تنومند، بلند قامت و نیرومند بودند، از این رو به عنوان جنگاورانى برگزیده به حساب مى‏آمدند.
 از نظر تمدن نیز نسبت به قبایل دیگر تا حدود زیادى پیشرفته‏تر بودند و شهرهاى آباد، زمینهاى خرم و سر سبز و باغهاى پر طراوت داشتند.[5]
این قوم در ناز و نعمت به سر مى‏بردند و هم چون شیوه بیشتر سرمایه داران و مرفّهین بى‏درد، مست غرور و غفلت بودند. از قدرتشان براى ظلم و ستم و استعمار و استثمار دیگران سوء استفاده مى‏کردند و از طاغوتها و مستکبران عنود و سرکش پیروى مى‏نمودند و در میان انواع خرافات و بت پرستى و گناهان غوطه‏ور بودند.
طغیان، بى‏بند و بارى، عیش و نوش و شهوت پرستى، جهل و گمراهى، لجاجت و یکدندگى در سراپاى وجودشان دیده مى‏شد و هرگز حاضر نبودند که از روش خود دست بکشند و در برابر حق تسلیم گردند.[6]
_____________________________

[4] قبل از آنها نیز قومى به نام «قوم عاد اول» وجود داشته‏اند که در آیه 50 سوره نجم، به عنوان «عاداً الاولى» نام برده شده‏اند.
[5] چنان که این مطلب از آیه 8 سوره فجر استفاده مى‏شود.
[6] چنان که این مطلب از آیه 59 سوره هود استفاده مى‏شود.