هنگامى که کار مجازات الهى در مورد قوم ستمگر نوح - علیه السلام - به پایان رسید، و آن سنگدلان لجوج و تیره بختان کور دل به هلاکت رسیدند، و طومار زندگى ننگینشان پیچیده شد، فرمان الهى به زمین و آسمان صادر گردید که:
«یا اَرْضُ اِبْلَعِى ماءَکِ وَ یا سَماءُ اَقْلِعِى؛ اى زمین آبت را فرو بر، و اى آسمان از باریدن خوددارى کن».
پس از این فرمان، بىدرنگ آبهاى زمین فرو نشستند و آسمان از باریدن باز ایستاد و کشتى بر سینه کوه جودى پهلو گرفت.
از طرف خداوند به نوح - علیه السلام - وحى شد: «اى نوح! با سلامت و برکت از ناحیه ما بر تو و بر تمام آنها که با تواند فرود آى.»[19]
از امام صادق - علیه السلام - نقل شده که فرمودند: حضرت نوح - علیه السلام - همراه هشتاد نفر از کسانى که به او ایمان آورده بودند از کوه جودى به پایین آمدند و در سرزمین موصل براى خود خانههایى ساختند (و زندگى نوین و گرم توحیدى را به دور از آلودگىهاى شرک و فساد، آغاز نمودند) و در آن جا شهرى ساختند که به نام «مدینة الثَّمانین» (شهر هشتاد نفر) معروف گردید.[20]
حضرت نوح - علیه السلام - بر فراز کوه جودى عبادتگاهى ساخت و در آن با پیروانش به عبادت خداى یکتا و بىهمتا مىپرداخت.[21]
مطابق پارهاى از روایات، روز پیاده شدن نوح - علیه السلام - و همراهان از کشتى، روز عاشورا (در آن عصر) بوده است.
نوح و همراهان در پاى همان کوه جودى خانههایى ساختند و نام آن را «سَوقْ الثَّمانین» (بازار هشتاد نفر) نهادند. کم کم نسل بشر، از همان هشتاد نفر که سه نفر از آنها به نامهاى سام، حام و یافث از پسران نوح بودند، ادامه یافت و رو به افزایش نهاد.[22]
در پارهاى از روایات آمده که نسل بشر از این تاریخ به بعد از سه پسر نوح (سام، حام و یافث) باقى ماند و گسترش یافت.
______________________________
[19] هود، 44 و 48.
[20] بحار، ج 11، ص 313.
[21] اعلام قرآن خزائلى، ص 281.
[22] تاریخ حبیب السِّیَر، ج 1، ص 31.